T. Graczowa: Święta Ruś przeciwko Chazarii Cz.8

RELIGIA

GLOBALNEGO KAGANATU

Ksenofobia Talmudu i Kabały jako siła napędowa nowego porządku świata

Oddanie suwerenności drogą zniszczenia religii tradycyjnych.

W celu utworzenia religii globalnej Chazarowie wykorzystują właśnie zasadę „globalizacji poprzez regionalizację”. Zasada ta p twierdziła swoją skuteczność podczas budowy nowego politycznego i ekonomicznego ładu, kiedy kraje, oddawszy swoją polityczną i ekonomiczną suwerenność, zgodziły się na utworzenie, na przy kład, UE i strefy euro. Następnie – na Unię Północno amerykańska i amero itd., ze wszystkimi ograniczeniami. Obecnie trzeba zmusić cywilizacje do oddania swojej suwerenności, to znaczy zniszczyć je poprzez zniszczenie ich fundamentu:

–    religii tradycyjnej.

Do zburzenia państwowości tradycyjnej, niezbędnego dla budowy Globalnego Kaganatu, prowadzą dwie drogi. Pierwsza fragmentacja, separatyzm, zawężenie szerokiej wielonarodowej tożsamości do tożsamości etnicznej. Jest to proces przekształceni państw-nacji w etniczne quasi-państwa, podlegające kontroli ze strony niewidzialnej Chazarii. Druga to wspomniana regionalizacja, t znaczy rozszerzenie tożsamości państwowej do ponadpaństwowej. Jest to proces przekształcenia państw-nacji w regionalne quasi-państwa, podlegające kontroli ze strony niewidzialnej Chazarii. Nie patrząc na pozornie diametralnie różne te dwie drogi: dezintegrację oraz integrację – dwie przeciwności stykają się ze sobą, osią gając ten sam cel – kontrolę ze strony Chazarii. Analogicznie do tej strategii, ruiny tradycyjnej duchowości w następstwie ruiny cywilizacji, niezbędne dla budowy Globalnego Kaganatu, powstają również dwiema drogami. Po pierwsza w drodze fragmentacji, schizmy, zawężenia tradycyjnej tożsamości religijnej do tożsamości sekciarskiej albo jej zamiany przez to samość pogańską i wyraźnie satanistyczną. Po drugie, w drodze wspomnianej już regionalizacji, to znaczy takiej transformacji religii tradycyjnej, która pociąga za sobą powstanie religii religii regionalnych wypaczonych zasad wiary dopasowanych przez Chazarów do nowego światowego ładu.

  Zachodzi tu także styk tych dwu krańcowo różnych punktów wi­dzenia w jedności postawionego celu, to jest w przygotowaniu du­chowej przestrzeni człowieka i ludzkości do przyjęcia globalnej reli­gii Antychrysta. Francis Fukuyama, jeden z ważniejszych filozofów amerykań­skich, pisze: „Niestety, konflikt bazowy, w obliczu którego stoimy, jest o wiele szerszy i dotyka nie tylko nielicznych grup terrorystów, ale i całą wspólnotę radykalnych islamistów i muzułmanów, którym tożsamość religijna przyćmiewa wszystkie inne wartości poli­tyczne”+ (F. Fukuyama. Czy znowu zaczęła się historia?+ Ogoniok. 2002, 2 grudnia). To znaczy, jeśli tradycyjna tożsamość religijna stoi wyżej niż polityczna, to jaki byłby zbudowany porządek polityczny i ekono­miczny, ta tożsamość nie uzna go i będzie występować przeciwko niemu. Rząd światowy niewidzialnej Chazarii rozumie to, i dlatego tradycyjna tożsamość religijna jest głównym celem i obiektem zniszczenia. Podważając tradycyjną tożsamość religijną, rząd Globalnego Ka­ganatu podważa filary narodu, związane z jego kulturą, historią, zwycięstwami w wojnach, duchem patriotyzmu, czystością moralną, to jest z tym wszystkim, co w efekcie kształtuje naród jako wspólno­tę narodową. Jeżeli naród rosyjski przestanie być nosicielem swojej słynnej przeszłości, uduchowionej wielkością Wiary Prawosławnej, jednoczącej go i budzącej w nim natchnienie, przestanie on być na­rodem, utraciwszy jakąkolwiek perspektywę przyszłego istnienia. I różnorakie projekty, „idee narodowe”, „doktryny rosyjskie” oraz inne sztuczne, będące dziełem ludzkich rąk wymysły nie pomogą i nie zostaną nigdy zrealizowane w skali państwowej, ponieważ bez głębokiego uświadomienia sobie przeszłości, przy totalnym zaśle­pieniu naród nie będzie miał przyszłości. Aby zrozumieć, cóż to takiego Trzeci Rzym, należy wiedzieć, cóż to takiego jest Pierwszy Rzym i Rzym Drugi oraz jaką drogę przeszli nasi przodkowie, podą­żając ku temu marzeniu. Jeszcze pozwoli to zrozumieć, dlaczego nie należy budować Trzeciego Rzymu w oderwaniu od Nowej Jerozoli­my, i że one razem tworzą to, co na Rusi nazywane było Świętą Ru­sią. Wszak to jest nasza wielka przeszłość, tworząca naród, zdolny do tworzenia wielkiej przyszłości. Po to, by zniszczyć narody i pozbawić je przyszłości, niewidzialna Chazaria tak zaciekle atakuje religie tradycyjne, używając najbar­dziej wyrafinowanych technologii i broni masowego rażenia ducha.

Projekt – modernizowany islam

Sarkozy jest również jednym z głównodowodzących wojsk ds. duchowych operacji specjalnych. Idąc śladem strategii „globa­lizacja przez regionalizację”, skierował swoje wojska na etapowe zagarnięcie islamu drogą wdrożenia religii regionalnej. I oto uru­chomił jeden ze swoich ważniejszych projektów – „Islam Francji”, ukierunkowany na zmianę i zniszczenie islamu. Dla realizacji projektu zaplanowano zbudować setki meczetów, w których „będzie odbywać się nauka islamu Francji”, utworzyć or­ganizacje finansowane przez rząd, które będą wspierać adeptów unowocześnionego islamu – „muzułmanów Francji”, przydzielić pieniądze na budowę gigantycznych centrów kultury dla „nowych muzułmanów” – wyznawców „islamu Francji”. Doprawdy „islam Francji” to część opracowanego wewnątrz Unii Europejskiej i realizowanego tajnego projektu „Islam Europejski” (Euroislam). Zgodnie z tym projektem władze brytyjskie przyjęły program specjalny, swego rodzaju „islam Anglii”, dotyczący tworzenia toleran­cyjnych imamów oraz kaznodziejów islamu, którzy powinni zmienić islam odpowiednio do „wartości europejskich”. Swego czasu Thatcher uzasadniając konieczność ochrony bloku NATO oświadczyła: „Cywilizacji zachodniej grozi niebezpieczeństwo jeszcze większe niż komunizm. I to jest islam”. W krajach zachodnich okresowo są organizowane dyskusje w celu zakazania Koranu W USA został utworzony i jest realizowany Projekt „islam amerykański”. Jednym z ideologów globalnej strategii antyislamskiej USA jest Brzeziński, który pisze: „Islam jako taki reprezentuje wewnętrznie właściwy! sobie antyzachodni, antydemokratyczny kierunek, ma organiczni predyspozycje do ekstremizmu fundamentalistycznego”+ (Z. Brzeziński Wybór. Panowanie nad światem albo przywództwo globalne+. M., 2005) Ale sami ten ekstremizm kultywowaliście, stworzywszy Al-Ka+ idę. Potem sami też go wykorzystaliście do walki przeciwko ZSRR] w Afganistanie i przeciwko Rosji na Kaukazie. I oto ten stworzony przez was fundamentalistyczny ekstremizm jest niczym innym, jak modernizowanym islamem. W odniesieniu do religii tradycyjnych uznajecie zasady przestępczości zorganizowanej, które sprowadzają się do trzech konsekwentnych kroków: skorumpowanie (demoralizacja) – eksploatacja (przy pomocy radykalizacji oraz militaryzacji) – likwidacja. Na drugim etapie eksploatacji Chazarowie, sprowokowawszy radykalizację i militaryzację religii, przedstawiają ją jako zagrożenie dla świata, które należy zniszczyć. Wymownie pisze o tym Brzeziński: „Źródło problemu tkwi w kul­turze i w filozofii islamu… A to znaczy, pod adresem zachodniej cywilizacji skierowane jest globalne zagrożenie, które żąda tak sa­mo globalnej antyislamskiej odpowiedzi”+ Z. Brzeziński. Wybór. Panowanie nad światem albo przywództwo globalne+, M., 2005). W przededniu wtargnięcia do Iraku jeden z głównych inicjatorów, jaskrawy przykład wojowniczego Chazara, Pol Wolfowitz, w tym czasie będący zastępcą szefa obrony USA, oświadczył: „Musimy reformować islam”. To właśnie było jednym z ważniejszych celów agresji na Bliskim Wschodzie i tak zwanej wojny przeciwko terrory­zmowi, co potwierdza w szczególności Daniel Pipes: „Jedynym ce­lem wojny z terroryzmem winna stać się modernizacja islamu, to znaczy budowa religii”. Na uwagę zasługuje to, że – wg danych The Forward – Pipes znalazł się na liście 50 najbardziej wpływowych Żydów w Ameryce. Na równi z Brzezińskim, Huntingtonem i Kissingerem, Pipes jest jednym z uczniów Roberta Stross Hoope – zwo­lennika Theodora Herzla, założyciela syjonizmu. Robert Stross Hoo­pe opowiadał się za utworzeniem „uniwersalnego imperium” (czy­taj: Globalnego Kaganatu), zdolnego do uratowania cywilizacji za­chodniej przed Rosjanami i Arabami. Europę wyobraża sobie jako „prowincję w składzie imperium, która będzie podlegać NATO”. Jakże boją się oni tej koalicji Rosji Prawosławnej ze światem is­lamskim. Ale jej utworzenie jest możliwe tylko w oparciu o religijne wyobrażenie Antychrysta (Dadżala) jako zła absolutnego, któremu należy przeciwstawiać się i z którym należy walczyć. Zmień religię, przekoduj walkę na pokorę, i żadnej walki i żadnej koalicji nie będzie. To właśnie jest najważniejszy cel modernizacji. Jeden z głosicieli zasad wiary islamu zmodernizowanego to Yusuf Estes. Podczas wystąpienia pod hasłem „Islamowi nie, czy poznać islam”, wypowiadał się, że pokój, to znaczy tolerancyjność, jest czę­ścią islamu. Pokój, zgodnie z jego wypowiedzią, nie może być pełny, jeśli muzułmanie nie będą „podporządkowywać się, okazywać posłuszeństwa i ulegać”. W tych trzech słowach mianowicie zawar­ty jest sens modernizacji religijnej. Do tego niewolniczego podporządkowania się złu i elicie global­nej nawołują głosiciele nowego islamu.

Od reformowania Starego Testamentu do religii globalnej Globalnego Kaganatu

„ Celem jest globalna, totalna kontrola wszystkiego. Globalny rząd, Globalny bank, globalna waluta, globalna armia i globalna religia”.

Henry McCoy

Najważniejsze, co nastąpiło w drodze modernizacji religii trady­cyjnych, to subiektywna interpretacja Starego Testamentu oraz idące w ślad za tym odejście od niego. Prawo, powołane do surowego osą­dzania grzechów, zostało przekształcone przez interpretatorów w przeciwstawność, to znaczy w wyrok całkowicie uniewinniający za najbardziej potworne przestępstwa. A następnie ten uniewinniają­cy wyrok zajął miejsce Prawa. Księga Sędziów została przekształco­na w Księgę Adwokatów. Błogosławiony Fieodorit Kirskij (|457) w swojej pracy „Wyjaśnie­nie trudnych miejsc Pisma według wyboru. Interpretacja w sprawie Księgi Sędziów”+ pisze, że Żydzi, mieszkając wśród Kananejczyków, Peryzzytów oraz innych innoplemieńców, wstępowali z nimi w związki małżeńskie, a przez związki owe włączali się do udziału w ich nieuczciwości, „…i służyli Baalowi i Astartom”+ (Księga Sędziów 2,13). Dokładnie wychodzi na to, co wiele lat później działo się z poko­leniem Dana i z Chazarami. Nawiasem mówiąc, trzecia część Księgi Sędziów – rozdziały od 17 do 21 traktują o służeniu idolom w poko­leniu Dana. Jak pisze profesor P.A. Jungierow w swojej pracy „Wprowadzenie do Starego Testamentu”+: „Opisywany bałagan pisarz wyjaśnia’ tak: »W owych dniach nie było króla w Izraelu. Każdy czynił to, co j było słuszne w jego oczach«”+ (Księga Sędziów 21,25). Upadek moralny Izraela jest wypowiedziany słowami: „Wówczas j Izraelici czynili to, co złe w oczach Pana i służyli Baalom”+ (Księga) Sędziów 2, 11; 3, 7; 4, 1; 6, 1; 8, 38…).                   \ W rozdziale 18 jest napisane: „Danici postawili sobie rzeźbiony posążek, a Jonatan, syn Gerszoma, wnuk Mojżesza, oraz jego synowie sprawowali kapłaństwo w pokoleniu Dana, aż do czasów uprowadzenia do niewoli mieszkańców tej krainy. Posążek ów rzeźbiony, który sobie sprawił Mika, ustawili dla siebie po wszystkie dni, dopóki dom Boży znajdował się w Szilo” (Księga Sędziów 18, 30 – 31). ]

Tym, którzy zaczęli służyć Baalowi i Astartom, potrzebne było inne prawo, nie Prawo piętnowania i Prawo obowiązków, lecz prawo

uniewinniania i łamania Prawa. Przestępcy łamiący prawo w nie­zmierzonej pysze swojej odtrącili prawdziwego Twórcę Prawa, nie zechcieli Mu podlegać i postanowili sami stać się twórcami prawa. W ten to sposób pojawiło się „zamówienie” na pełną zmianę Pra­wa, na „modernizację” Starego Testamentu, który był jedną z naj­ważniejszych ksiąg starożytnych Judejczyków. Najpierw ze Starego Testamentu zostało wybranych jako naj­ważniejsze pięć pierwszych ksiąg – Pięcioksiąg Mojżesza (czyli Tora na piśmie) – Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb, Powtórzo­nego Prawa. Pozostałe księgi starotestamentowe zostały odsunięte. Tak więc Stary Testament najpierw podzielono na część główną i niegłówną. Był to początek procesu modernizacji. Następnie przystąpiono do tego, co główne – do Tory na piśmie, i zaczęto ją adaptować, dopasowywać do swoich interesów i moral­ności. Ale najważniejszym i ostatecznym celem, jak się okazało, było takie zniekształcenie Starego Testamentu, które pozwoliło usunąć z niego wszystkie świadectwa o Jezusie Chrystusie i wprowadzić fałszywe świadectwa o Antychryście jako o Mesja­szu. W celu znalezienia autora oraz inicjatora tych zmian, po­stawimy pytanie: „Dla kogo to korzystne?” Jak wynika z Pisma, uratują się wszystkie dwanaście pokoleń synów Izraela, tylko że w czasach przed Sądem Ostatecznym zostanie ich zale­dwie 144 tysięcy. Uratują się wszyscy, oprócz pokolenia Dana, z którego, zgodnie z przepowiedniami Proroków, wyjdzie Antychryst. Jeśli wszyst­kie dwanaście pokoleń Izraela znajdą się wśród uratowanych, to znaczy zwrócą się ku Chrystusowi i będą z Nim, to kto z Judejczyków będzie przeciwko Niemu, kto będzie z Antychrystem? Odpowiedź jest oczywi­sta: z Judejczyków tylko pokolenie Dana. Ono powinno spełnić to zada­nie duchowe. Ono i tylko ono winno tworzyć „tajemnicę bezprawia”, ażeby Antychrysta przywieść do władzy, ażeby dokonać wszystkich zło­wieszczych przygotowań, które opisane są w Apokalipsie. Pokolenie Dana, które było kiedyś władcą Kaganatu Chazarskiego, ukształtowało światowy rząd niewidzialnej Chazarii, stało się głównym architektem nowego ładu światowego – zarania Kaganatu Globalnego, w którym winien objąć panowanie Antychryst. Ale, mając choćby wszystkie pieniądze świata i władzę polityczną nad całym światem, to nie można tego uczynić bez religii globalnej, która na miejsce Chrystusa postawi Antychrysta. Wszak Antychryst powi­nien objąć panowanie nie jako świecki król, a jako najwyższy ka­płan. Jego wszyscy winni czcić, wszyscy winni czuć się jego służeb­nikami duchowymi. A to można osiągnąć tylko zapomniawszy Chry­stusa a zwróciwszy się ku innej religii – czcząc Antychrysta.

Dlatego pokolenie Dana musi stworzyć taką religię, która będzie prawdziwym „opium dla narodów”. Tylko to pokolenie i tylko ono jest jej autorem oraz inicjatorem. To z wnętrza tego pokolenia wyło­nił się Judasz Iskariota, który sprzedał Chrystusa. Następnie przystąpiło ono do wypełnienia „tajemnicy bezprawia”, które weszło w życie jeszcze w czasach Apostołów – do ukrzyżowania Chrześcijaństwa i stworzenia religii Antychrysta. Podkreślę, że jej stworzeniem było zainteresowane wyłącznie po­kolenie Dana dla spełnienia swojej złowieszczej duchowej misji apokaliptycznej. Od czego należało zacząć tworzenie religii Antychrysta? Po pierwsze, od oczyszczenia nosicieli jego ducha, wykonawców „tajemni­cy bezprawia”. Dlatego ze Starego Testamentu najpierw były wyłączone Księgi, w których zostało ujawnione pokolenie Dana, na przy­kład Księga Sędziów i Księgi Proroków. W nowej religii nie powinno się wspominać o przestępstwach oraz o grzechach Dana – przyszłego duchowego przywódcy ludzkości. W efekcie w Starym Testamencie pozostawiono dla powszechnego użytku tylko Pięcioksiąg Mojżesza (na piśmie Tora). Na tych podwalinach Dan nie mógł stworzyć religii Antychrysta. Bo jak można ją stworzyć, skoro Tora i w ogóle cały Stary Testament jest przepełniony świadectwami o Chrystusie? Biskup Aleksander (Mileant) w swojej książce „Biblia. Interpretacja Pięcioksięgu Mojżesza”+ na potwierdzenie tego przytacza prze­konywujące cytaty ze Starego Testamentu.                      i Chrystus niejednokrotnie odwoływał się do świadectw o Nim „do Prawa i Proroków”, to znaczy w ogóle do Starotestamentowych Pism; Świętych: „Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne; to one właśnie dają o mnie świadectwo”+ (Ewangelia według Sw. Jana 5, 39); „Gdybyście jednak uwierzyli Mojżeszowi, to byście i Mnie uwierzyli. O Mnie bowiem on pisał”+ (Ewangelia według+ Sw. Jana 5,46) – mówił Jezus do swoich judejskich badaczy pisma. i Jeszcze jaśniej i szczegółowiej wyjaśniał tę prawdę Jezus Swoim; uczniom, ukazawszy się im po Zmartwychwstaniu, jak daje świadectwo Ewangelista Łukasz: „I zaczynając od Mojżesza poprzez wszyst­kich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się; do Niego”. „Potem rzekł do nich: »To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków ; i w Psalmach«”+ (Ewangelia według Św. Łukasza 24, 27,44). Oprócz tego ogólnego oświadczenia, Jezus nierzadko ukazuje również szczegółowe przypadki Starotestamentowych wizerunków i proroctw, mających związek z Jego życiem, nauczaniem, męką ukrzyżowania i śmiercią. I tak na przykład zwraca On uwagę na pro­totypowe znaczenie węża wywyższonego przez Mojżesza na pustyni (Ewangelia według Św. Jana 3, 14), wskazuje na spełnienie się pro­roctwa Izajasza o „roku łaski Pańskiej” (Ewangelia Św. Łukasza 4, 17-21; i Księga Izajasza 61, 1-2), mówi o dokonaniu się wszyst­kich przepowiedni, odnoszących się cło Jego ofiary pokutnej (Ewan­gelia według Św. Mateusza 26, 54; Św. Łukasza 22, 37) i nawet już na krzyżu, przed Swoją śmiercią Odkupiciela, rzekł: „…Wykonało się!”+ (Ewangelia według Św. Jana 19, 30), ukazując, że spełniło się wszystko to, co „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał nie­gdyś Bóg do ojców przez proroków…”+ (List do Hebrajczyków 1, 1). Ale Księgi Proroków zostały przez Dana odsunięte jako nie naj­ważniejsze w Starym Testamencie. Biskup Aleksander pisze, że wszyscy Ewangeliści tak często po­wołują się na spełnienie proroctw Starotestamentowych, że aż stwo­rzyli do tego celu specjalne formuły: „a wszystko to się stało, i stanie się co mówił Pan przez proroków”, albo: „wtedy stało się powiedzia­ne przez proroka…, a stanie się powiedziane przez proroków”, albo jeszcze: „i stało się słowo Pisma”, i cały szereg innych wyrażeń ana­logicznych. I jeszcze dwie mowy Apostoła Piotra – jedna po Zesłaniu Ducha Świętego, druga po uzdrowieniu chromego, o których jest powie­dziane w Drugiej i Trzeciej Księdze Dziejów Apostolskich i które przepełnione są cytatami Starotestamentowymi (Joel-Dzieje Apo­stolskie 2, 16 – 21; Dawid 2, 25 – 28, 34 – 35; Mojżesz 3, 22 – 23). Swoją drugą mowę Apostoł Piotr zamyka następującymi słowami: „Zapowiadali te dni także pozostali prorocy, którzy przemawiali od czasów Samuela i jego następców”+ (Dzieje Apostolskie 3,24). Mowa arcydiakona Stefana oddaje w zwięzłym zarysie całą Staro- testamentową historię przygotowania Żydów na przyjęcie Mesjasza- Chrystusa (Dzieje Apostolskie 7, 2 – 56). W tej Księdze Dziejów Apostolskich zawarty jest ogrom również innych podobnych świa­dectw: „My właśnie głosimy wam Dobrą Nowinę o obietnicy danej ojcom: 2£ Bóg spełnił ją wobec nas jako ich dzieci, wskrzesiwszy Jezusa”+ (Dzieje Apostolskie 13, 32 – 33). Powiadamy wam-mó­wili Apostołowie – „…dając świadectwo małym i wielkim, nie gło­sząc nic ponad to, co przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz”+ (Dzieje Apostolskie 26, 22). Jednym słowem, wszystkie nauki Apostołów o     Nowotestamentowym Królestwie Bożym sprowadzały się głównie do tego, że „…przekonywał ich o Jezusie na podstawie Prawa Mojżeszowego i Proroków”+ (Dzieje Apostolskie 28,23). Apostoł Paweł, który był zwolennikiem ojcowskich przekazów i głębokim znawcą Starotestamentowego Prawa mówi, że „…kresem Prawa jest Chrystus…”+ (List do Rzymian 10, 4), że „…Prawo sta­ło się dla nas wychowawcą [który miał prowadzić] ku Chrystu­sowi”+ (List do Galatów 3, 24), że wierzący „umocowani na funda­mencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus”+ (List do Efezjan 2,20), że wszystkie starotestamentowe problemy „…spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których do­sięga kres czasów”+ (Pierwszy List do Koryntian 10, 11), że cały Stary Testament ze wszystkimi ceremoniami religijnymi oraz kultem j był tylko „…są to tylko cienie spraw przyszłych, a rzeczywistość na­leży do Chrystusa”+ (List do Kolosan 2, 17), „Prawo bowiem, posia­dając tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy…”+ (List do Hebrajczyków 10, 1) i że wreszcie, u podstaw całej historii kon­strukcji naszego ocalenia leży „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki”+ (List do Hebrajczyków 13,8). Zatem, Stary Testament niepodzielnie związany jest z Nowym Testamentem. Święty Ambroży Mediolański pisał: „Czasza mądrości w naszych rękach. Ta czasza jest dwojaka – Stary i Nowy Testament. Pijcie z nich, ponieważ z obu pijecie Chrystusa. Pijcie Chrystusa, ponieważ On jest źródłem życia”+. Arcybiskup Aleksander podkreśla: „Pan nasz Jezus Chrystus stanowi centralny punkt i główną ideę całej Biblii. To imponujące dzieło, utworzone przez tak wielu różnorodnych autorów, dzielących między sobą bardzo znaczące okresy czasu, będących pod wpływem najbardziej rozlicznych cywilizacji, stanowi w tym czasie nieprze­ciętną jedność i zadziwiającą wartość, głównie dzięki stopniowemu rozwojowi w nim jednej i tej samej idei mesjańskiej”+. „Nowy Testament w Starym skrywa się, Stary w Nowym odsłania się” – twierdzili średniowieczni teolodzy, opierając się na słowach Błogosławionego Augustyna. Następnie przytoczmy cytaty ze Starego Testamentu, w których określone zostały rozliczne cechy mesjańskiej służby Chrystusa: tak prorok Balaam mówi o Jego władzy królewskiej (Księga Liczb 24, 17), Mojżesz o trojakiej Jego służbie: carskiej, arcykapłańskiej i pro­roczej (Księga Powtórzonego Prawa 18, 18-19), o pochodzeniu Mesjasza z rodu królewskiego Dawida (Druga Księga Królewska 7, 12 – 14), o Jego urodzeniu w Betlejem (Księga Micheasza 5, 2), i o Pannie Matce (Księga Izajasza 7, 14), o Jego uroczystym wejściu do świątyni jerozolimskiej (Księga Malachiasza 3, 1), o rozlicznych, nawet mniejszych okolicznościach Jego cierpień na krzyżu i śmierci (Księga Izajasza 53, Psalm 21, 17 – 19; 39, 7 – 9; 40, 9 – 19; 68, 22; Księga Zachariasza 11, 12 oraz inne), o Jego Zmartwychwstaniu (Księga Izajasza 53, 9 – 21; Psalm 15, 10; 19, 6-7; 40, 11; 67, 7, 14 –     17; 71, 7 – 19; Księga Joela 2, 28; Księga Izajasza 2; 35, 1-2, 10; 61, 1 – 2) i o Jego groźnym powtórnym Nadejściu (Księga Daniela 7, 25 i 12, 7; Księga Zachariasza 14,2 – 3, 9 oraz inne). „Arcybiskup Aleksander pisze z całym przekonaniem można powiedzieć, że głównym i fundamentalnym przedmiotem Biblii, po­czynając od pierwszych rozdziałów Księgi Rodzaju (Księga Rodzaju 3, 15) i kończąc na ostatnich Apokalipsy (Objawienie Św. Jana 21,6; 21,21 i 22,20), jest Bóg człowiek, Pan nasz Jezus Chrystus”+. Księgi Mojżeszowe zawierają pięć proroctw odnośnie Mesjasza: „O Plemieniu Żony”, które zniszczy głowę węża kusiciela (Księga Rodzaju 3, 15); o tym, że w Potomku Abrahamie błogosławione są wszystkie narody (Księga Rodzaju 22, 16- 18); o tym, że Mesjasz przyjdzie w tym czasie, kiedy pokolenie Izraelitów utraci swój posłach królewski (Księga Rodzaju 49, 10); o Mesjaszu, w postaci wschodzą­cej gwiazdy (Księga Liczb 24, 17); i wreszcie o Mesjaszu, jako naj­większym Proroku (Księga Powtórzonego Prawa 18,15 – 19). W zamieszczonym na stronie internetowej „prawosławie.ru” arty­kule religioznawcy Jurija Maksimowa „Krótki szkic stosunków Pra­wosławia i Judaizmu”+ (22/12/2008) jest przedstawiona przekonują­ca analiza oraz obszerny cykl wypowiedzi Ojców Kościoła o Judai­zmie. Dla zilustrowania przytoczymy fragmenty z tego artykułu. O  zdemaskowaniu upadku i odtrąceniu Judejczyków napisał Tertulian (f 220/240) w dziele „Przeciwko Judejczykom”, oraz arcypasterz Hipolit Rzymski w krótkim „Traktacie przeciwko Judejczy­kom”+. Arcypasterz Jan Złotousty (f 407) w końcu wieku IV wypo­wiedział „Pięć słów przeciwko Judejczykom”+. Błogosławiony Au­gustyn (f 430) na początku V wieku napisał „Rozważania przeciwko Judejczykom”+. Wielebny Anastazy z Synaju (f ok_. 700) napisał „Rozprawę przeciwko Judejczykom”+. W VII wieku Święty Leontij z Neapolu (f ok. 650) napisał apologię przeciwko Judejczykom. Męczennik Cyprian z Kartaginy (f 258) pozostawił „Trzy księgi świadectw przeciwko Judejczykom”+. Jest to tematyczny wybór cy­tatów ze Starego i Nowego Testamentu. Księga Pierwsza zawiera świadectwa, że „Judejczycy, zgodnie z przepowiedniami, odstąpili od Boga i utracili łaskę, która została im darowana wcześniej… i że ich miejsce zajęli chrześcijanie, którzy przypodobali się Panu wiarą i przyszli z wszystkich narodów i z całego świata”+. W części Dru­giej jest pokazane, jak podstawowe proroctwa Starotestamentowe spełniły się w Jezusie Chrystusie. Zachodni arcypasterz Gerentij Tafrski w VII w. sporządził zapis swojej rozmowy z Judejczykiem Cherbanem – rozmowa odbywała się w obecności króla Omerita. Cherban, nie zważając na argumenty arcypasterza, wciąż trwał w uporze, wtedy w wyniku modlitwy arcypasterza zdarzył się cud: wśród obecnych Judejczyków pojawił się Chrystus, po czym rabin Cherban razem z ponadpięciu tysiącami Judejczyków przyjął chrzest. Wielebny Nikita Stifat (XI w.) jest autorem „Słowa do Judejczyków”+, w którym przypomina o przerwaniu Prawa Starotestamentowego i o wydziedziczeniu judaizmu: „Bóg zapałał nienawiścią i odtrącił i służbę Judejczyków, i soboty ich, i święta”+, co przepowiadał poprzez proroków.                                 i W pracach Ojców Kościoła można znaleźć niemało ostrych słów o        Judejczykach, na przykład takich: „Ci (Judejczycy) dla wszystkich stali się kamieniem obrazy, wszędzie stali się złoczyńcami i zdraj­cami prawdy, okazali się wrogami Boga, a nie wielbicielami” (Hipo­lit Rzymski, arcypasterz. Interpretacja Księgi Proroka Daniela+). Duch Dana – duch Antychrysta nie mógł pogodzić się z istnieniem świadectw o Chrystusie w Starym Testamencie. Dlatego po wydzieleniu jako nienajważniejszych Księgi Sędziów i Ksiąg Proroków, Dan przystąpił do zmiany Pięcioksięgu Mojżesza – Tory na ipiśmie pod pozorem jej uproszczenia.

I postanowiono stworzyć ustną Torę w drodze jej interpretacji.  W III wieku po Chrystusie zostały napisane komentarze do Tory na ; piśmie i pojawiła się pierwsza część ustnej Tory, która otrzymała nazwę : Miszna. Tak zostało zapoczątkowane odejście od tekstu pierwoźródła.

Po czym proces ten był kontynuowany i duch Dana, nie uspoko­iwszy się, postanowił interpretować już nie Torę pisaną, lecz pierwszą część Tory ustnej. W efekcie pojawiła się druga część ustnej To­ry – Gemara, której celem było głębsze komentowanie Miszny. Przy czym nie istniały żadne określone zasady interpretacji, ani przewodni autorytet czy ostateczna instancja, które mogłyby to ocenić. W większości przypadków komentatorzy dopasowywali, to znaczy zmieniali Pismo Święte odpowiednio do swoich poglądów. Miszna (komentarze do Tory) i Gemara (kolejna interpretacja tych komentarzy) łącznie utworzyły Talmud. Siłą rzeczy talmudyzm stał się właśnie religią państwową Kaganatu Chazarskiego w czasach starożytnych. Zaspokajał on interesy jego rządzącej góry – pokolenia Dana i był zrodzony z jego ducha. Tałmudyzm oparty jest na idei wybraństwa i na kulcie tego, co materialne. Talmud uczy: „Jak człowiek stoi w świecie ponad zwie­rzętami, tak Żydzi stoją ponad wszystkimi narodami na świecie”. To uprzywilejowanie jest ujęte w Talmudzie jako prawo do pa­nowania. Istotą talmudyzmu jest idea odrzucenia Pierwszego Objawienia Chrystusa i oczekiwanie na Mosze-Antychrysta. Zgodnie z Talmudem tylko Żyd uchodzi za człowieka w pełnym znaczeniu tego słowa (pozostali ludzie to zaledwie zwierzęta, które należą do Żyda na prawach prywatnej własności). „Nigdy żadna warstwa panująca nie wymyśliła mocniejszego środka zdyscyplino­wania i zespolenia narodu w swych rękach jako całości”+. (L. Tichomirow. Podstawy religijno-filozoficzne historii+. M., 1997). Utworzony w wyniku tego przez Chazarów z pokolenia Dana sy­jonizm stał się systemem realizacji w praktyce celów talmudyzmu. Ale przy tym wszedł w sprzeczność ze Starym Testamentem, który syjoniści odrzucili i zaczęli rozpatrywać jako swego rodzaju zbiór folklorystyczny, niemający znaczenia sakralnego. Stary Testament, w odróżnieniu od Talmudu, nie pasował do ich ideologii oraz pla­nów, dlatego zaczął im przeszkadzać i był im niepotrzebny. Zatem zrzekli się go. Utworzona w roku 1935 ortodoksyjna organizacja żydowska „Naturej karta”, konsekwentnie występująca przeciwko syjonizmowi, w ogóle nawołuje do pokojowej likwidacji państwa Izrael, ponieważ jego istnienie jest sprzeczne z podstawowymi postulatami Tory. W 1948 roku przedstawiciele tej organizacji kategorycznie wystąpili przeciwko proklamowaniu państwa Izrael. Członkowie tej organizacji wyrażają swoją solidarność z walką Palestyńczyków. Zgodnie z doniesieniami 10 lutego 2008 roku Ży­dowskiej Agencji Informacyjnej Kursor+, powołującej się na Agen­cję Informacyjną NRG, liderzy „Naturej karta” skierowali wyrazy współczucia do jednego z liderów Hamasu Mahmuda az Zachara w związku ze śmiercią syna – Hosama podczas starcia z żołnierzami Armii Obrony Izraela. Rabini: Mosze Beck, Israel Weiss i Aaron Koen, liderzy „Naturej karta” w USA, Anglii oraz Kanadzie nie tylko wyrazili swoje współ­czucie niepocieszonemu ojcu, ale i podkreślili, że „działania syjoni­stów wzbudzają odrazę”. Cvc „Chcemy, byście odczuli nasze współczucie, którego w te tragicz­ne dni doznaje wobec Was, wobec Gazy i całej Palestyny, naród żydowski, przestrzegający prawdziwej Tory”-powiedziane jest w telegramie. „Nigdy nie mieliśmy i nigdy mieć nie będziemy innego stosunku do tego wypaczenia i przejawu woli diabła – syjonistycznej formacji „Izrael” – zapewnili az Zahara liderzy „Naturej karta”. Po wystąpieniu prezydenta Iranu Mahmuda Ahmadinedżadam w ONZ i wygłoszeniu przemówienia antysyjonistycznego, które wywołało gniewną reakcję w Tel-Avivie, grupa Żydów z „Naturej karta” spotkała się z nim w Manhattanie.

Informowano, że rabin Israel David Weiss, który był obecny na posiedzeniu, poinformował żydowską Międzynarodową Agencję Informacyjną, że spotkanie było owocne i przebiegało w ciepłej i przyjacielskiej atmosferze.

Rabin również oświadczył, że „prezydent irański nie jest przeciwny żydom, lecz reżimowi syjonistycznemu”.

Tłumacząc powiązania „Naturej karta” z Ahmadinedżadem, rabinWeiss powiedział: „Prezydent irański rozumie różnicę i rozumie, że nie wszyscy żydzi reprezentują syjonistyczny światopogląd. Nie chcemy stać się świadkami zniszczenia judaizmu, ale nie będziemy, brać udziału w lansowaniu idei syjonistycznej, tylko modlimy się  i mamy nadzieję na koniec państwa Izrael”. Weiss podkreślił także, że „syjoniści wykorzystują holocaust w charakterze usprawiedliwienia swoich przestępstw”.

Zgodnie z jego wypowiedzią, istnieją żydzi wierni Torze i to oni i występują przeciwko syjonizmowi za jego odwrócenie się od Boga.

Weiss wyniki spotkania podsumował następującymi słowami: „Na przestrzeni wszystkich pokoleń Bóg mówi, że Tora to nasza obrona. W związku z tym, że kierownictwo syjonistyczne odrzuca Torę i nie przyjmuje kroczenia drogą, z góry przez nią wytyczo­ną, ono także ignoruje i ostrzeżenia w Torze zawarte. Może to doprowadzić naród żydowski do nowej katastrofy, właśnie my przeciwko temu występujemy”. Tekst Talmudu zmienia się i teraz. Nowe książki, poświęcone Talmudowi, wciąż pojawiają się w wielu językach.

W Elektronicznej żydowskiej Encyklopedii jest napisane: „Religia ustna podlega zmianom w każdym nowym pokoleniu nauczycieli religii, ale tym niemniej jest ona uważana za prawie absolutną religię, cieszy się większym autorytetem niż proroctwo (patrz: Pro­rocy i Proroctwo) albo jakieś inne zjawiska nadnaturalne”+.

Jeden z najbardziej znaczących komentarzy do Talmudu odnosi się do XVIII wieku i należy do rabina kabalisty Elijacha z Wilna (zwanego Wileńskim Gaonem), który stał się założycielem litew­skiego kierunku w judaizmie. Tu widoczny jest już wręcz chazarski ślad. Ale Chazarowie to nie etniczność, to religijność, gotowość na osiągnięcie jedynego i głów­nego celu duchowego – doprowadzenie do władzy Antychrysta. Dla­tego kształtowanie globalnej religii Antychrysta i oddanie mu czci to działalność ducha pokolenia Dana, niezależnie od tego, poprzez kogo ten duch jest personifikowany. To działalność, która w formie „ta­jemnicy bezprawia” trwała nieprzerwanie wieki całe i pokolenia. Wykonywali ją albo ludzie pokolenia Dana, opętani osiągnięciem swojego czarnego celu, albo ci, których Dan-wąż, Dan-żmija ukąsił, co też działo się z Turkami-Chazarami i obecnie dzieje się z tymi, którzy pozwolili wężowi zapałać entuzjazmem. Podkreślę, że współ­czesny Dan to nie etniczność, to duch, który poprzez ludzi, którzy stali się jego funkcją, nieugięcie kroczy drogą walki z Bogiem i służenia temu, kto z nadmiernej swojej pychy stanął przeciw Niemu. I religia globalna to wielowiekowy produkt ducha Dana, wąż, który obecnie kusi już ludzkość do zjedzenia płodów z drzewa poznania. „Ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz”+ (Księga Rodzaju 2, 17). Kapłan zakonny Iow (Gumerow) pisze: „Dając poddające próbie przykazanie, Bóg ostrzegał przed fałszywą i niebezpieczną drogą: próbą stania się niezależnym od Boga jako władcy świata”+. W tym zawarty jest cały sens dążeń i przestępstw ducha Dana, ducha satanistycznego – stopniowo tworzyć religię globalną, niezależną od Boga, stać się władcą świata i doprowadzić do władzy tego, kto po­daje się za Niego i komu oddaje cześć ludzkość, skuszona tą religią. Formowanie talmudyzmu odbywało się w okresie II – VI w. i Tal­mud dał początek uzyskaniu tej „niezależności”. Należało uzyskać tę niezależność nie tylko w słowach, ale i w czynach. Dan rozumiał, że w celu stworzenia religii Antychrysta, trzeba nie tylko wyrzec się Chrystusa i zniszczyć świadectwa o Nim, trzeba nie tylko zatrzeć ślady swoich przestępstw, za co surowo Prorocy pięt­nowali pokolenie Dana, ale trzeba posunąć się jeszcze dalej – należy czcić Antychrysta, uczestnicząc w jego rytuałach, studiując magię i czyniąc czary. W ten sposób paralelnie do Talmudu tworzona jest Kabała. Fun­damentem Kabały jest Talmud. Znany kabalista Elifaz Lewi pisze, że Talmud jest podstawą czarnoksięstwa. Lev Gumilow pisze: „Tałmudyzm i Kabała są tak bardzo mało podobne do religii Abrahama, Izaaka i Jakuba, że dokładne roz­różnienie ich jest niezbędne dla zrozumienia analizowanych pro­cesów”+. Pokolenie Dana, realizujące w Kaganacie Chazarskim duchowe przywództwo, jeszcze przed przyjściem na Kaukaz zajmowało się pogańskimi oraz różnymi okultystycznymi rytuałami, z chęcią więc „odrzuciło” Stary Testament i dostosowało do swoich potrzeb odpo­wiednio ku temu Talmud i Kabałę. Kabała nie tylko umocniła niezależność od Boga, ale i postawiła na Jego miejsce Antychrysta jako obiekt czci, wprowadzając w prak­tyce w tym celu szczególne ceremonie czarnej mszy. Zgodnie z Elektroniczną Żydowską Encyklopedią+ Kabała to „ezoteryczna teozoficzna szkoła z widocznymi elementami misty­ki i magii”. „Zalegalizowanie Kabały było poprzedzone pojawie­niem się w XII wieku żydowskiej ezoterycznej nauki na północy Francji oraz południu Niemiec – Hasidei Ashkenaz. Wcześni kabaliści pozostawali w kontakcie z jego reprezentantami. Mieli oni wpływ na powstanie tak zwanej Kabały praktycznej i okazali się przedstawicielami ekstatycznego kierunku w mistyce”. W Kabale pokolenie Dana zalegalizowało te czarne rytuały, za które surowo było ono karane przez Proroków Starotestamentowych. Poczynając od drugiej połowy XIII wieku nauka ostatecznie zo­staje przyjęta wśród Ashkenazów (to znaczy Chazarów) w Prowan­sji, która stała się „kolebką Kabały”. Już w chwili pojawienia się Kabała spotkała się również z surową negatywną oceną ze strony niektórych autorytetów, widzących w niej zagrożenie dla tradycyjnego judaizmu i postrzegających ją jako ob­skurantyzm. Jak pisze kapłan zakonny Iow (Gumerow), Kabałą „to ezoterycz­na teozoficzna nauka duchem zupełnie obca Pismu Świętemu”+. Szczegółowemu przedstawieniu Kabały poświęcone są dwie Księgi: Sefer Jecira (Księga Stworzenia) i Zohar (Księga Światła). A.F. Łosiew w „Dialektyce mitu”+ podkreśla, że istota każdej Kabały „tkwi w »panizraelizmie: kabalistyczny »Bóg« jest potrzebny w Izraelu dla własnego zbawienia, jest weń wcielony i jest nim, stąd też mit o światowym panowaniu uwielbionego Izraela, od wieków ustanowionego w samym »Bogu«”+. Stąd staje się zrozumiałe, dla­czego i skąd wziął się syjonizm. Kapłan zakonny Iow (Gumerow) pisze, że ezoteryczna teozoficz­na nauka Sefer Jecira i Zohar jest zasadniczo niezgodna z nauką bi­blijną o Bogu, świecie, człowieku i drogach zbawienia ludzkości oraz prowadzi do usprawiedliwienia zła. W Kabale wyczuwa się nader napiętą atmosferę seksualną, więc jest to jakiś „socjalizm mistyczno-seksualny” (A.F. Łosiew. Władi­mir Sołowiew i jego czasy+, M., 1990, s. 251-252). Pod wpływem Kabały obecnie rozpowszechnił się nadmiernie kult ciała. Kabała użytkowa (Kabała maasit) jest odmianą magii. W szero­kim zakresie stosuje amulety i medytację. Do wróżb używa kart Ta­rota. Kabaliści przypisują znaczenie mistyczne literom oraz liczbom. Kapłan zakonny Iow (Gumerow) podkreśla, że zajmowanie się dowolnymi formami okultyzmu (w tym i Kabałą) wprowadza czło­wieka w świat obcowania z duchami upadłymi. Zarażony niemocą próżności i nie mając duchowego wglądu, żeby ujrzeć przed sobą ziejącą otchłań, taki człowiek jest zniewolony przez demony. Wszel­kie praktyki związane z magią i okultyzmem kończą się śmiercią duchową. Kabała to nierealna mieszanina ezoterycznego okultyzmu, zaplątana w pogańskich ideach religijno-filozoficznych. Świadczy ona o całkowitym oderwaniu od wielkiej i zbawczej nauki biblijnej. Ludzie, którzy w wyniku swojego zaślepienia zaczynają zajmować się Kabałą, nie mając świadomości, spisują umowę z piekłem. Na równi z Talmudem Kabała jest fundamentem duchowym nowego ładu światowego i związanymi z nim ideologiami: syjoni­zmem i masoństwem. Członkowie największej loży masońskiej Loży Iluminatów, któ­rej symbolami jest pełny zestaw symboliki pokolenia Dana i któ­ra kieruje ustaleniem nowego porządku świata, noszą nazwę zoharystów (od kabalistycznego Zohar), to znaczy „oświeconych”. Stąd też nazwa loży – „Iluminaci”, co świadczy o ich oddaniu się Kabale. Wiadomo, że loża ta, a dokładniej klub satanistyczny, powołany do zerwania duchowych i moralnych fundamentów społeczeństwa, był utworzony około 1770 roku pod przywództwem Mayera Rothschilda i był ukierunkowany na kabalistyczne pasje syndykatu bankierów chazarskich. Jak pisze w swoim artykule „Okultystyczna kolonizacja świata rozwiniętego?”+ pisarz oraz dziennikarz pochodzenia żydowskiego Henry McCoy: „Kabała to nauka satanistyczna, źródło okultyzmu, czamoksięstwa, czarnej magii, rytualnych ofiar nie tylko zwierząt, ale i ludzi, to numerologia i czarodziejstwo. To źródło tak zwanego religijnego ruchu New Age”. McCoy przytacza słowa Texe Marrsa z Codex Magica: „Kabalizm to prawdziwy iluminizm. Głosi on, że zło jest przetwarzane w dobro, zatem, Lucyfer to Bóg. Szatan to jedyny i prawdziwy Bóg. Jest to główna doktryna kabalizmu i masoństwa”+. Każde pokolenie ma swojego „Waal (Bali) Shema”-jest to zwo­lennik Kabały, który, jak panuje przekonanie, posiada władzę magicz­ną. Manipuluje on innymi zwolennikami i żyje w przepychu. Jest on nazywany „Głową wszystkich żydów”. On też zarządza finansami. W XVIII wieku „Waal Shemem” Anglii był Samuel Jacob Falk (1710 – 1782). We wrześniu 1762 r. doktor Adler opublikował mate­riał o działalności Falka w The Gentleman ’s Magazine. Opisał tego kabalistę jako chrzczonego Żyda i największego szalbierza oraz złodzieją na całym świecie. Kabalista ten proponował Adlerowi naukę kilku chwytów magicznych, jeśli ten „zdobędzie funt krwi z żył ucz­ciwego protestanta”. Adler przyniósł swoją własną krew Falkowi, i ten użył jej do ma­lowania symboli okultystycznych oraz do wykonywania innych od­rażających rytuałów. Materiał ten został pomieszczony w książce Nesty Webster, poświęconej analizie tajnych wspólnot („Secret So­cieties and Subversive Movements”’ 1924). McCoy pisze: „Kabalizm to kult satanistyczny, do którego należą znaczący bankierzy. Do tego kultu należą też nasi najwięksi politycy, łącznie z Georgem Bushem i Barackiem Obamą”+. Kabała uczy, że człowiek może przywłaszczać sobie miejsce Bo­ga i według własnego uznania przekształcać rzeczywistość. Niepo­hamowany kryzys finansowy pokazał, że miejsce to obecnie zajęli bankierzy. Celem światowego spisku bankierów jest doprowadzenie do tego, żeby szatan został przyjęty w miejsce Boga. Kabaliści Iluminaci stosują wszelkie środki takie jak: wojny, rewolucje, kryzysy finansowe, żeby tylko osiągnąć ten cel i zaprowadzić nowy ład światowy. Przy czym tyrania rządu światowego jest ustanawiana niezauważenie dla nic niepodejrzewającej ludzkości. Jak wynika z książki Nesty Webster: „Właśnie w Kabale bardziej | niż w Talmudzie judejskie marzenie o panowaniu nad światem prze­jawia się ze szczególną jaskrawością”+. Zgodnie z Zohar Mosze ogłosi wojnę całemu światu: „Bóstwo zniszczy wszystkich gojów na świecie. Jeden tylko Izrael się osta­nie”. Nawiasem mówiąc, stworzoną przez chazarski antysystem religij­ny nową Torę zaczęto nazywać Torą Mosze. W podsumowaniu swojego artykułu H. McCoy zauważa, że „Ka­bała uznaje wszystkich »żydów« za panów świata, korzystających z jego bogactw i usług niewolników. Przy tym pod pojęciem »żyd« rozumie on wszystkich członków masońskiego Zakonu Iluminatów, który składa się z żydów i nie-żydów. Kabalistom nie są potrzebne osoby niewtajemniczone, łącznie z żydami, którzy nie są ich adeptami”+.

1. McCoy, sam będąc żydem, surowo i z powołaniem się na argumenty krytykuje Kabałę. Znając środowisko żydowskie, jest przekonany, że co najwyżej 10% żydów zna źródła nienawiści Iluminatów wobec ludzkości, czyli Talmud i Kabałę. Mimo to kabaliści Iluminaci kontrolują zorganizowane żydostwo, łącznie z syjonistami, a także niektórymi religiami i licznymi organizacjami. Ludzkość znajduje się w ich kleszczach.

W dążeniu do narzucenia swojej władzy całemu światu Kabała jednoczy się z Talmudem. Jeszcze w połowie wieku żydzi cierpieli od rabinów-talmudystów. Obecnie istnieje sieć organizacji rządowych, która kierując się za­sadami Talmudu ukrywa swoje zbrodnie pod hasłami walki o rów­ność, sprawiedliwość, walki z terrorem. Nic niepodejrzewająca ludz­kość staje się ofiarą tej kliki. Wszystkie wojny są przez nią zaplano­wane i reżyserowane. McCoy konstatuje, że polityka amerykańska, kultura oraz warto­ści znajdują się pod kontrolą kliki i dla przeciwstawienia się nadej­ściu ery ciemności należy wszelkimi siłami ujawniać przestępstwa kliki i szeroko informować w miarę możliwości jak najwięcej osób o tragicznych skutkach zagarnięcia przez nią władzy globalnej. Poprzez uświadomienie na szeroką skalę tych niebezpiecznych procesów możliwe jest przeciwdziałanie temu ogromnemu zagroże­niu światowemu. Tałmudyzm i Kabała zmieniły starotestamentowy judaizm i stały się fundamentem dla współczesnego judaizmu, w którym, jak jest napisane w Wikipedii, „nie ma jedynej i ogólnie uznanej instytucji albo osoby, mającej autorytet źródła prawa, nauczania lub władzy”+. W Talmudzie przedstawiono mnóstwo sprzecznych ze sobą po­glądów i wytycznych, powszechnych wskazówek magicznych i na­wet anegdot, co stało się podstawą do nazywania go zbiorem „folklo­rystycznym i mitycznym”. Talmud (w szerokim znaczeniu tego sło­wa jako religijne studium judaizmu) jest uważany za niedokończony, więc wciąż są dołączane do niego nowe i nowe teksty. Warto podkreślić, że o ile w Starym Testamencie pokolenie Dana jest napiętnowane za odszczepieństwo, to w Talmudzie jest napisane: „Jeśli spotkasz człowieka, zawsze i wszędzie żądającego sprawie­dliwości, wiedz, że jest on z pokolenia Dana”+ (Talmud, Pesachim 4a). Różnice zdań podczas interpretacji Talmudu (Ustnego Kodeksu) były tak duże, iż w naturalny sposób zrodziła się potrzeba jego kody­fikacji w niektórych zbiorach norm i przepisów. Zgodnie z tym, co jest napisane w Elektronicznej Encyklopedii Żydowskiej+, pojawiło się „dążenie do popularyzowania Ustnego Kodeksu”, do stworzenia „kodeksu – znormalizowanego i jednego zbioru przepisów, przydat­nego w działalności praktycznej”. W ten sposób, zostało postawione jako najważniejsze zadanie opatrzenia komentarzem Talmudu, który już, przypomnę, był dwukrotnie komentarzem do Pięcioksięgu. Tak pojawił się kodeks „Szulchan Aruch” („nakryty stół”).

Przy tym sam tekst Talmudu uległ istotnym zmianom. Jak wynika z Elektronicznej Encyklopedii Żydowskiej+, autor „Szulchan Aruch”, I pracując nad sprzecznymi źródłami, opracował hierarchiczny system I wyboru jednoznacznego ustalenia w przypadku rozbieżności poglądów. Na przykład, jeśli poglądy kilku komentatorów są rozbieżne, to 1 „zgodność poglądów dwu z nich pozwala zignorować pogląd trzeciego”. To znaczy wybór jednego z kilku subiektywnych poglądów był I dokonywany też subiektywnie.                I „Szulchan Aruch” po raz pierwszy był opublikowany w Wenecji i w 1565 r. Natychmiast potem postawiono zadanie zmiany treści księgi I i uzupełnienia jej o dzieła twórczości Chazarów-Ashkenazów oraz o       te obyczaje, które powstały wśród nich, to znaczy bezpośrednio w pokoleniu Dana. Od 1569 roku „Szulchan Aruch” stał się kodeksem dla Ashkenazów. Zatem, do tego czasu już na przestrzeni 15 wieków po Narodzeniu i Chrystusa obowiązywała „tajemnica bezprawia”, trwała nieustanna, nieprzerwana praca nad zmianą Pisma Świętego, nad uzyskaniem niezależności od Boga, nad umocnieniem religii tego, kogo pokolenie Dana powinno doprowadzić do władzy. Po 1569 roku wśród Ashkenazów pojawiają się komentarze już do „Szulchan Aruch” oraz, jak jest napisane w Elektronicznej Encyklopedii Żydowskiej, objawia się nowa forma utworów: „komentarze i analityczne do »Szulchan Aruch«”. Przy czym autorzy „nie tyle objaśniali, co interpretowali »Szulchan Aruch«”, więc ich tekst nie zawsze zgadzał się z pierwszym wydaniem. Wśród wszystkich następnych wersji „Szulchan Aruch” szczególnie wyróżnia się wersja napisana przez rabina Szneura-Zalmana z miasteczka białoruskiego Lady (1745 – 1812), który stworzył studium Chabad i rozpowszechnił ruch chasydzki. Następnie rabin Szlomo Ganzfried z Użgorodu (1804- 1886)« stworzył skróconą i uproszczoną wersję „Szulchan Aruch”. Rabin z Pińska Iechiel Epstein dodał do tego dzieła swoje nowe rozdziały, „dotyczące nieaktualnych w owe czasy kwestii (Składanie Ofiar, Czystość i Nieczystość Rytualna), które jego zdaniem w przyszłości ponownie zdobędą znaczenie”. Tak więc, współczesny tekst „Szulchan Aruch” został utworzony właściwie przez Chazarów-Ashkenazów (czytaj: przez pokolenie Dana). „Szulchan Aruch” stał się jedynym i bezspornym zbiorem przepisów, składającym się z 613 zasad, reglamentujących praktycznie całe życie Judejczyków. Zgodnie z Wikipedią, współczesny iudaim oparty jest na przestrzeganiu prawa w takiej formie, w jakiej jest on zanotowany w Talmudzie i skodyfikowany w zbiorze „Szul­chan Aruch”. Ogólnie rzecz biorąc, Talmud krzewi wyraźnie negatywny i pogar­dliwy stosunek wobec wszystkich nie-judejczyków, w tym i wobec chrześcijan. Księga późnych halachicznych postanowień „Szulchan Aruch” nakazuje w miarę możności niszczyć świątynie chrześcijan i wszystko co do nich należy („Szulchan Arnch”. Jore Dea 146); zabrania także ratować chrześcijanina przed śmiercią, na przykład, jeśli wpadnie do wody i zacznie obiecywać nawet cały swój majątek za ratowanie (Jore Dea 158, 1); pozwala się eksperymentować na chrześcijaninie lekarstwo przynoszące zdrowie lub śmierć; i wreszcie, Judejczyka zobowiązuje się do zabicia żyda, który przeszedł na chrze­ścijaństwo (Jore Dea 158, 1; Talmud. Abodah Zarah26). W Talmu­dzie zawartych jest niemało obelżywych, bluźnierczych wypowiedzi o  Panu Jezusie Chrystusie i Przenajświętszej Bogurodzicy (Jurij Mak­simów. Krótki szkic stosunków Prawosławia i Judaizmu)+. Od początków chrześcijaństwa Judejczycy byli zaciekłymi jego przeciwnikami i prześladowcami. O prześladowaniach wobec Apo­stołów i pierwszych chrześcijan niemało jest powiedziane w Nowo- testamentowej Księdze Dziejów Apostolskich., Za panowania cesarza chrześcijanina, Świętego Konstantyna Wielkiego, napięte stosunki między Judejczykami a chrześcijanami przybrały nowe formy. Chociaż liczne środki stosowane przez cesa­rzy chrześcijan, które historycy judejscy tradycyjnie przedstawiają jako prześladowania judaizmu, miały na celu po prostu obronę chrześcijan przed Judejczykami. Judejczycy mieli zwyczaj zabijania kamieniami tych żydów, którzy zwracali się ku chrześcijaństwu. Święty Konstantyn podjął wiele środków po to, by pozbawić ich tej możliwości. Oprócz tego, od tej chwili Judejczycy nie mieli prawa służyć w wojsku oraz zajmować stanowisk państwowych, od których zależałyby losy chrześcijan. Aczkolwiek owe środki według obecnej miary mogą wydawać się dyskryminacyjne, to należy wziąć pod uwagę, że kiedy Judejczycy dochodzili do władzy, podległych im chrześcijan czekał nie lepszy, a często o wiele gorszy los (Jurij Maksimów. Krótki szkic stosunków Prawosławia i Judaizmu+). Talmud, Kabała i „Szulchan Aruch” tworzą współczesny ju­daizm. I jest to w rzeczy samej nowa religia, stworzona w wyniku licznych, wieloletnich interpretacji tekstu Pisma Świętego oraz odej­ścia od niego. Przy czym, jeśli ktoś odważył się wystąpić z krytyką wytycznych, zawartych w Talmudzie, Kabale czy w „Szulchan Aruch”, Chazarowie z pokolenia Dana, zasłaniając się obcą narodowością, natych­miast podnosili wrzask, kontynuując go, że to antysemityzm i nieomal obelga dla wiary judejskiej. Ale przecież, jeśli spojrzymy na prehistorię współczesnego judaizmu, czyż jego twór nie jest odstą­pieniem od wiary starotestamentowych Judejczyków, jej złamaniem i, w ostateczności, formą antysemityzmu ze strony Chazarów-niesemitów, skażonych duchem Dana, duchem walki z Bo­giem. Walczyli oni i walczą ze wszystkim co semickie nie tylko fizycznie, ale i duchowo, przeistoczywszy Stary Testament w to, o czym pisze Henry Graetz, autor wielotomowej „Historii Żydów”, który połowę życia przesłużył jako docent w rabinackim Seminarium Breslau (dzisiejszy Wrocław) i profesor tamtejszego uniwersytetu: „Tora, chociaż wielu Żydów znało ją na pamięć, stała się dla nich naj­bardziej niezrozumiałą książką. Komentatorzy – rabini i kabaliści – ; do tego stopnia zniekształcili sens Tory, że w niej można było zna­leźć wszystko co się chciało, poza prawdziwą treścią. Polscy nauczy­ciele… wbijali do głów dzieci i młodzieży dziwaczne rzeczy, które ; jakoby znaleźli w tej świętej księdze, objaśniali to w nieodpowiedni j sposób, przypisując Mojżeszowi te zawiłości. Odstępstwa od nauk świeckich, które wzrastały z każdym stuleciem, sprzyjały temu, że Księga, która winna nieść pociechę duszy, zatruwała świadomość” ; cytat: Greta Jonkis. Rabby Moses z Dessay. Słowo Żydowskie+ : No 14 (187), 2004]. ‘ Duch Dana jest autorem tej religii, w której obiektem czci stop­niowo stawał się Antychryst, przyjście którego pod przywództwem pokolenia Dana zostanie odnotowane powszechnym jej rozprzestrze­nieniem. j Chazarowie już dawno podejmowali próby umocnienia tej religii. i Na Rusi, w szczególności, herezje żydujących spotkały się z właściwą odprawą. Jeszcze jedna silna próba oddziaływania na chrześcijaństwo była; przyjęta przez jednego z przedstawicieli rodu, z którego pochodzili autor „Szulchan Aruch” Joseph Caro. Otóż jego krewniak Awigdor Caro był praskim rabinem. Wiadomo, że od niego uczył się teologii przyszły założyciel Reformacji Chrześcijaństwa Jan Hus, w efekcie spalony przez Inkwizycji jako heretyk. We współczesnej Ameryce rozkwitł obficie chrześcijański syjonizm. Masowo na całej planecie jest praktykowana Kabała. W dusze; ogromnej liczby dzieci ten jad wlewa się w postaci Harry Pottera, Na dodatek odbywa się to przy udziale rodziców w bezkrytycznej pogoni za modą, nie wiedząc jaką straszną szkodę wyrządzają swoim dzieciom, pozbawiając je ocalenia i skazując je na śmierć duchową. Wszak, gdyby ktoś im powiedział, że ich dziecko będzie fizycznie zniszczone, natychmiast pobiegliby je ratować. I jest tu mowa nie o zabójstwie ciała, lecz duszy, o pozbawieniu życia nie ziemskiego, lecz wiecznego. Nie rozumieją, że wprowadzając je w Kabałę, sami występują w roli zabójcy duszy swoich własnych dzieciątek, nie­zdolnych jeszcze do samodzielnego zrozumienia, gdzie leży dobro, a gdzie zło. Święty Jan Złotousty pod koniec IV wieku wypowiedział „Pięć słów przeciw żydom”, adresowanych do tych chrześcijan, którzy odwiedzali synagogi i zwracali się ku judejskim rytuałom. Święty objaśnia, że po Chrystusie judaizm stracił swoje znaczenie, i dlatego przestrzeganie jego obrządków jest przeciwne woli Bożej (Jurij Maksimów. Krótki szkic stosunków Prawosławia i Judaizmu+). Była mowa o Starym Testamencie, tu zaś odbywa się jawne odstąpienie od niego w otchłań. Istnieją dwie zasady Antychrysta: odwrócone podobieństwo sprzeciw przez podobieństwo. Talmud i Kabała są odwróconym podobieństwem Starego Testamentu. Są też przeciwieństwem przez podobieństwo, ponieważ jak Stary Testament dawał świadectwo o Chrystusie jako o Mesjaszu, tak współczesny judaizm daje świa­dectwo o Antychryście. Apostoł Paweł poucza: „Wszelkie Pismo od Boga natchnione [jest] i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości – aby człowiek Boży był doskona­ły, przysposobiony do każdego dobrego czynu”+ (Drugi List Św. Pa­wła do Tymoteusza 3, 16-17). Pokolenie Dana przygotowuje się do innych dzieł, niemających związku ani ze sprawiedliwością, ani z dobrem. Pisze o nich święty Jan Złotousty, który pokazuje, ku czemu pro­wadzi „nieznajomość Pisma Świętego”: „Wielka to obrona przed grzechami czytanie Pisma Świętego, a nieznajomość to wielka ot­chłań, głęboka przepaść. Nieznajomość Praw Bożych to zaprzepasz­czenie ocalenia. Ta nieznajomość zrodziła herezje, doprowadziła do rozpustnego życia, odwróciła wszystko do góry nogami. Bo­wiem jak pozbawiony światła naturalnego nie może iść właściwą drogą, tak i nieoświecony promieniem Pisma Bożego przymuszo­ny jest nieustannie do ciągłego grzechu, wszak błądzi w ciemno­ści głębokiej”. Skutki tego odstąpienia – herezje, rozpustne życie, błądzenie w ciemności, to wszystko jakby dotyczyło naszego życia. I odwróce­nie wszystkiego do góry nogami. Wszak jest to stan albo sytuacja ukierunkowanego, to znaczy celowo tworzonego chaosu, w którym Chazaria pogrąża ludzkość. W chrześcijaństwie Pismo Święte, składające się ze Starego i Nowego Testamentu, jest nierozdzielne. Odrzucić Stary Testament to znaczy wyrzec się ludzkiej natury Chrystusa. Chodzi nie tylko o to, że w dziejach Chrystusa spełniają się proroctwa, jakich pełen jest Stary Testament, a w Ewangeliach doniosłe staje się miejsce (narodzenie w Betlejem), i czas wydarzeń (ukrzyżowanie przed Paschą), a nawet pojedyncze szczegóły (żołnie­rze rzymscy nie przebili Jezusowi goleni, jako że nie wolno było łamać kości Baranka Paschalnego). Chodzi jeszcze i o to, że historia zbawienia dla chrześcijanina zaczyna się nie od Bożego Narodzenia, lecz od popełnienia grzechu przez człowieka, kiedy rodzi się potrze­ba zbawienia. Wszak najpierw należy zrozumieć, przed czym trzeba uratować ludzkość, dlaczego została ona oddzielona od Boga i pod­dana śmierci. O tym właśnie jest powiedziane w Starym Testamen­cie. Co więcej, jego „krwawość” w wielu przypadkach jest wyja­śniona tym, że jest to rzetelny i szczegółowy przekaz o upadłej ludz­kości. I właśnie Stary Testament bardziej niż inne starożytne księgi potrafił tę „krwawość” zdemaskować. W Księdze Rodzaju napotykamy zadziwiający obraz: Jakub „we śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchoł­kiem nieba oraz Aniołów Bożych, którzy wchodzili w górę nieba i schodzili na dół0+ (Księga Rodzaju 28, 12). Stary Testament to ta sama drabina, po której jeszcze przed wcieleniem Chrystusa głosicie­le woli Bożej zstępowali do ludu, żeby ci mogli oderwać swój wzrok od ziemi, by wznieść się ku czemuś wyższemu. Stary Testament nieprzerwanie jest aktualny. W świątyni prawosław­nej Psałterz słychać częściej niż Ewangelię, i całe nabożeństwo przepeł­nione jest cytatami z psalmów. Żadna inna księga nie odzwierciedli tak dialogu ludzkiej duszy z Bogiem. Właśnie Stary Testament zawiera mnó­stwo żywych obrazów bliskich naszemu odczuwaniu życia. Buntujemy się przeciwko niesprawiedliwości świata razem z Jobem, triumfujemy razem z Dawidem, płaczemy z Jeremiaszem i razem z Izajaszem oczeku­jemy nowego nieba i nowej ziemi. Mamy z kogo brać przykład w Starym Testamencie. Starotestamentowi prarodzice i prorocy to nie jakaś zwy­czajna czereda postaci z historii starożytnej, ale nasza własna historia, która bierze swój początek w zamierzchłych czasach, i spełnia się tu i teraz. Należymy razem z nimi do tego samego Kościoła. Wynika z tego, że chrześcijaństwo zachowało Stary Testament w swoich zasadach wiary, a judaizm go odrzucił, odtrąciwszy Chrystusa, zaczął oczekiwać Mosze. Chrystus stale podkreślał, że On przyszedł nie po to, by łamać, lecz realizować Prawo, wypełnić je nową treścią, dlatego też jest ono nazywane Nowym Testamentem. W konflikcie z uczonymi w Piśmie i faryzeuszami On neguje wcale nie Stary Testament, ale prawdopodobnie przyziemne jego rozumienie i agresywne narzu­canie takich stereotypów wszystkim pozostałym. Prawdopodobnie takie przyziemne rozumienie Prawa było w póź­niejszym czasie umocowane w nieustającym do naszych czasów pro­cesie jego niekończącego się komentowania i adaptacji. Pojawienie się licznych komentatorów doprowadziło do powstania licznych prą­dów, tak że współczesny judaizm przeobraził się w prawdziwy wzór i model sieci, zbudowanej na zasadzie policentryzmu, fragmentacji i politeizmu, gdzie istnieje masa różnorakich niewiele zna­czących hierarchów, którzy płodzą się i rozmnażają, rozkładając kie­dyś mocną starotestamentową judejską monoteistyczną wiarę. Duch pokolenia Dana przystąpił do wielowiekowej bitwy duchowej z tra­dycyjną wiarą dwunastu pokoleń Izraela i przy użyciu podstępu węża odniósł zwycięstwo. Kiedyś pokolenie Dana fizycznie prowadziło z nimi walkę, napadając i zagarniając ich terytoria. Ale obecnie woj­na toczy się na płaszczyźnie duchowej. Dan, etnicznie wcieliwszy się w zajadłych i okrutnych Chazarów i napełniwszy ich swoim duchem, zajął w tej duchowej przestrzeni nie tylko pojedyncze fragmenty, lecz zdobył wszystko, żeby potem podać swoją wiarę antychrystusową za prawdziwą starotestamentową wiarę przodków. Chazarski antysystem religijny, sformowany w Kaganacie Chazarskim, wchłonął agresywność, wojowniczość, chciwość i bezwzględność Chazarów – cechy, które były tak niezbędne duchowi Dana dla osiągnięcia swoich duchowych celów. Pierwszymi ofiarami w tej wojnie było dwanaście pokoleń Izraela, których wiarę oni zdra­dzili i rozdzielili. Sieć Dana sfragmentaryzowana monoteistyczną judejską hie­rarchię, utworzywszy współczesny judaizm, gdzie istnieje wiele kierunków i nurtów. Do głównych należą litewski (Litwacy), chasydyzm, w którym można naliczyć ponad 100 kierunków (powstał w XVIII w.), związany z syjonizmem modernistyczny ortodoksyj­ny judaizm (powstał w XIX w. w Niemczech), syjonizm religijny (powstał w 1850 r. w Niemczech), tradycyjny (konserwatywny) ju­daizm (powstał w połowie XIX w. w Niemczech), postępowy (re­formowany) judaizm (powstał na początku XIX w. w Europie), judaizm rekonstrukcjonistyczny (powstał w 1922 r. w USA). Sądząc na podstawie dat i etnografii powstania, wszystkie te mo­dernistyczne, reformowane i rekonstrukcjonistyczne kierunki, kształ­tujące współczesny judaizm, mają korzenie chazarskie i nie mają związku ze starotestamentową wiarą starożytnych Żydów-semitów. Jeśli weźmiemy pod uwagę daty powstania, XVIII – XX w., to okaże się, że judaizm powstał dosłownie niedawno. Gdzie więc po­działa się długa starotestamentowa historia żydostwa semickiego, gdzie podział się judaizm starotestamentowy? Wszak nawet zdawa­łoby się, judaizm tradycyjny (konserwatywny) zajmuje się tym, co próbuje znaleźć kompromis między tradycyjnymi zasadami wiary a współczesnością w drodze modernizacji tradycji. Jego główne za­sady to „niefundamentalistyczne uczenie zasad religii żydowskiej ‘ i pozytywny stosunek do współczesnej kultury”. Chasydyzm – powstał w XVIII – XIX w. w Polsce i Zachodniej Ukrainie; kierunek religijny, całkowicie utworzony przez Chazarów. Kierunek ten był protestem przeciwko poglądowi, że nauka Talmudu to jedyna droga do osiągnięcia uczciwego życia. W chasydyzmie zaczęły zakorzeniać się praktyki ekscentryczne, wyraźnie sprzeczne z Talmudem. Zgodnie z tym, co napisane w informatorze Religie i sekty we współczesnej Rosji+, „Chasydyzm powstał jako ruch opozycyjny w stosunku do judaizmu ortodoksyjnego, szczególnie Rabinatu. Za­miast rabinów we wspólnotach chasydzkich najwyższym autoryte­tem zaczęli być cadykowie (»cadyk« w starohebrajskim oznacza »sprawiedliwy«), jakoby cieszący się nadnaturalnymi zdolnościami. Dla chasydyzmu charakterystyczne cechy to skrajny mistycyzm i egzaltacja religijna”+. Za założyciela chasydyzmu uważany jest Izrael ben Elizer (BeSzT) (1700 – 1760), mieszkający na Przykarpaciu. Chasydyzm objął większą część Ukrainy i przeniknął na teryto­rium Białorusi oraz Litwy.

W Prawosławiu święci mężowie powiadają: „Wiele jest dróg odejścia od Boga, ale droga do Boga jest jedna”.

Kontynuator Izraela ben Elizera (BeSzTa) jego wnuk, rabbi Na­chman z Bracławia założył tak zwany chasydyzm bracławski, a Szneur Zalman zapoczątkował najbardziej wpływowy nurt chasydzki chabad (chasydzi-Lubawicz). Nurt ten w chasydyzmie powstał w Lubawiczach w Rosji, stąd też druga część jego nazwy. Za­sady wiary chabad oparte są tak na Talmudzie, jak i na Kabale. Wiadomo, że chabad założył największą w świecie sieć projektów żydowskich z centrami w ponad 20 krajach świata. Z powodu tendencji syjonistycznych chabad stoi na uboczu wśród innych nurtów chasydzkich.

Jak powiedział Rebe Lubawicz: „Każdy winien zrobić wszystko co tylko w jego mocy, żeby przywołać Mosze”. Dzieła Lubawiczowskich Rebe „Chasydus Chabad” są też nazywane „Torą Mosze”. Po drugiej wojnie światowej przywódcy prądów chasydzkich w większości zamieszkali w Izraelu i w USA. O  tym, co to jest współczesny chabadzki chasydyzm w USA, na­pisał Stephen Bloom, amerykański Żyd, który przedstawił swoje argumenty i wnioski na ten temat w opublikowanej w roku 2000 książce „Postville: Zderzenie kultur w sercu Ameryki”+ („Postville: A Clash of Cultures in Heartland America'”). Początkowo przyjechał on do Postville w celu pobierania nauk od chasydów i dzielenia z nimi uczucia tożsamości. „Zamiast tego – pisze Bloom – chasydyzm Postville umożliwił mi wgląd w niejasne strony mojej własnej wiary, zapoznanie się z ekstremistami żydow­skimi, których zachowanie wstrząsnęło nie tylko mieszkańcami Postville, ale i mną… Zażądali oni całkowitego podporządkowania się ich schematowi rozumienia »prawdy i nieprawdy « jako »żydzi przeciwko chrześcija­nom W przeciwnym razie stajesz się ich wrogiem”+.

1. McCoy w komentarzu do tej książki, zatytułowanym „żydzi powinni zwrócić się twarzą do niejasnej strony judaizmu”+ (Jews Must Face ,,Dark Side” of Judaism, 30 listopada 2008) pisze, że ,jeśli jako żyd nie podzielasz ich odchodzenia od zmysłów, ciebie przyrównuje się do goja”. Talmud uznaje gojów za bydło i uczy nie­nawiści do chrześcijan”+.

Potwierdzeniem tego było zachowanie chasydów Postville. Stephen Bloom trafił na naukę do jednego z „lazarów”. U chasydów lubawiczowskich jest to osoba, którą można przyrównać do „cadyków”. Podczas pierwszego spotkania Lazar od razu do Blooma powie­dział: „Jestem rasistą”. Żydzi ostali w całej historii, ponieważ jeste­śmy „lepsi i mądrzejsi”. „Gdzie byśmy nie pojechali, nie adaptujemy się do miejsca ani do narodu” – pouczał Blooma Lazar. „Tak było zawsze i tak będzie zawsze» To miejsce i naród winny adaptować się do nas”. Bloom rozumował następująco: „Wypowiedź Lazara potwierdziła pogardę chasydyzmu do nie-żydów. I ta pogarda nie była ograniczo­na tylko do nie-Żydów Postville, ale była typowym stosunkiem do wszystkich chrześcijan. Chasydyzm, którego trzymał się Lazar, nosi w sobie całkowity brak zainteresowania do wszystkiego co nieżydowskie, albo do wszystkich, którzy nie są Żydami… Chasydyzm zapoczątkował kulturową wojnę religijną… Ich wyobrażenie o poko­ju jest włożone w ramy zasady »Żyd przeciwko nie-Żydowi«. Jeśli tego nie uznajecie, jesteście uważani za winnych, za część problemu. Jesteście zaliczeni do tych, którzy torują drogę wyłącznie ku znisz­czeniu Żydów, »wybranego na świecie narodu«. I tu nie ma miejsca na kompromis, nie ma miejsca na nic, oprócz totalnego, absolutnego podporządkowania się”. Do takiej konkluzji doszedł Bloom w wyni­ku obcowania z Lazarem. Rozpowszechniło się to we wszystkich sferach współczesnego ży­cia, które McCoy nazywa „formą agresji przeciwko nie-żydom”. Lazar powiedział do Blooma: „Czuję się żydem tylko wtedy, kie­dy zajmuję się interesami”. „żyd powinien czuć, że dostał coś po absolutnie niskiej cenie, w przeciwnym razie, czuje się przegra­ny”. Po zrobieniu interesu z nie-żydami chasyd chwali się, że nie przestrzegał warunków transakcji. Bloom przyrównuje to do polo­wania. „Tak samo jak podczas polowania chasyd przejawia spryt, wychwala miejsce, wyposażenie, przechwala się, że pierwszy zau­ważył zdobycz i dokładnie strzelił”. Bloom w swojej książce pisze o wyjątkowo haniebnym zdarzeniu, które opowiedział mu właściciel sklepu. Chasyd upierał się, że już zapłacił za zakupy, chwycił je i wybiegł ze sklepu. Ten kodeks zachowania w chasydyzmie pokrywa się ze stereoty­pami zachowania Chazarów w Chazarii, sięgającymi swoimi korze­niami bardzo odległych czasów starożytnych. We wnioskach recenzji książki Blooma dziennikarz H. McCoy pi­sze: „Nie ulega wątpliwości, że zachowanie oparte na Talmudzie jest główną przyczyną antysemityzmu”+. Jednakże efekty okazują się o wiele poważniejsze. Mayer Amsched Rothschild był talmudystą. Satanistyczna nienawiść do ludz­kości, a szczególnie do chrześcijaństwa, jest siłą napędową nowego porządku świata… Podobne nastawienia tworzą utajniony program syjonizmu i zor­ganizowanego żydostwa… Zakon Iluminatów został utworzony po to, żeby wywindować ten program. Barack Obama oraz inni lide­rzy zachodni należą do tego Zakonu. Nowy porządek świata wystawia na niebezpieczeństwo nie tylko nie-żydów, ale i żydów, idących drogą ocalenia. „Żydzi powinni rozumieć – pisze McCoy – »Judaizm to nie religia, a spisek przeciwko ludzkości. Jest to również spisek przeciwko żydom, których bezpieczeństwo jest zagrożone tym utajnionym pro­gramem… Syjonizm, komunizm, liberalizm, neokonserwatyzm, fe­minizm to podstępne chwyty ustanowienia tyranii rządu światowego, utworzone przez niedużą grupę wielkich bankierów, przychylnych masonerii, talmudyzmowi i kabale”+. Jak podkreśla McCoy: „Społeczeństwo poddane jest praniu mó­zgów, by odrzuciło »Protokoły mędrców syjońskich«, które szcze­gółowo wyjaśniają tę metodologię. Dokument ten nie jest antysemic­ki, on jest satanistyczny. Dlatego asymilowani żydzi powinni odci­nać się od żydostwa zorganizowanego i znaleźć swoją tożsamość jako naród, który dokładnie tak samo, jak inne narody, jest oszukany i eksploatowany przez tak zwanych liderów. Podobnie jak Stephen Bloom, asymilowani żydzi posiadają silne poczucie prawdy, spra­wiedliwości, miłosierdzia i powinni przyłączyć się do swoich chrze­ścijańskich sąsiadów w dążeniu do ukierunkowania Ameryki na prawdziwą drogę”+. Nawiasem mówiąc, podobnego zdania są i członkowie organizacji „Naturej karta”. Uważają oni, że Żydzi nie powinni podporządko­wywać swoim interesom narodu, w którym się znaleźli, lecz na od­wrót, szanując interesy tego narodu, liczyć się z jego opinią i stano­wiskiem. Jeśli chodzi o stosunek do Palestyńczyków, to członkowie „Naturej karta” uznają ich prawo do życia na tej ziemi i uważają, że tylko oni sami powinni decydować, czy jakieś wspólnoty żydowskie wśród nich mogą żyć. Bogobójstwo i antychrześcijaństwo antysystemu chazarskiego przejawiało się w nienawiści do cara rosyjskiego – Bożego Poma­zańca oraz Imperium Rosyjskiego, jako do wyższej formy świętej państwowości prawosławnej. To, że rewolucja rosyjska miała charakter religijny, potwierdza fakt, iż „aparat pierwszego rządu rewolucyjnego w przybliżeniu w 90% składał się z Judejczyków, w tej liczbie dzieci rabinów… W pierwszych latach władzy sowieckiej Judejczycy byli jedyną wspólnotą religijną, której udało się zbudować w Moskwie nowe budynki sakralne. Wśród rabinów powstał nurt »żywa synagoga«, głoszący wspieranie władzy sowieckiej”+ (przewodnik ,Jłeligie i sekty we współczesnej Rosji”+). Tę samą właściwość można zaobserwować i w uzasadnieniu reli­gijnym rozpadu ZSRR. Staje się to oczywiste, kiedy postawi się py­tanie – „kto na tym korzysta?” i „kto otrzymał dywidendy?” Odpowiedź-potwierdzenie tego przypuszczenia znajdujemy w wyżej wy­mienionym przewodniku: „Po rozpadzie ZSRR w 1991 r. wpływ judaizmu wśród żydowskiej ludności Federacji Rosyjskiej znacznie się nasilił. Jednocześnie wzrosło oddziaływanie wspólnoty judejskiej na życie społeczno-polityczne i kulturalne Rosji. Potwierdzają to takie fakty, jak na przykład zorganizowanie w roku 1992 na terenie Kremla w Moskwie uroczystości związanych z judejską Chanuką. W takich uroczystościach każdego roku Judejczycy biorą udział na cześć poświęcenia świątyni jerozolimskiej po oswobodzeniu Judei spod władzy Greko-Syryjczyków w 165 roku przed Chrystusem. Godne uwagi jest to, że merostwo Moskwy pozwoliło świętować Chanukę właśnie na Kremlu Moskiewskim, jednym z najważniej­szych miejsc świętych Prawosławia Rosyjskiego, gdzie nigdy nie było ani jednej świątyni judejskiej czy budowli kultu. Jednakże mi­mo protestów społeczności prawosławnej świętowanie Chanuki na Kremlu wciąż się odbywało”+. Było to duchowe wyzwanie, rzucone Świętej Rusi przez niewi­dzialną Chazarię. Było to symboliczne przedstawienie, w oprawie rytualnej, mistycznej, jak przyjęte jest przez pokolenie Dana, demon­strujące okupację Świętej Rusi przez niewidzialną Chazarię. Było to jawne zdeptanie przez nią świętości Trzeciego Rzymu. Religia globalna pokolenia Dana ukierunkowana jest nie tylko przeciwko Chrześcijaństwu, ale i przeciwko Islamowi. Potwierdzeniem tego jest słynna mowa rabina Emmanuela Rąbi­nowicza podczas konferencji europejskich (chazarskich) rabinów w Budapeszcie 12 stycznia 1952 r. Oryginał angielski „Fuli Speech Of Rabbi Emmanuel Rabbinovitch in Budapest in 1952” znajduje się na stronie internetowej http://www.rense.com/general45/full.htm. W przedmowie od redakcji jest powiedziane: „Takie mowy sły­chać na całym świecie każdego roku bardzo często. I znamienność tej mowy polega tylko na tym, że ujrzała ona światło dzienne. Po­wiadają, że I.W. Stalin, otrzymawszy właśnie protokół tej mowy, postanowił coś zrobić w kwestii żydowskiej. W ciągu roku ta jego próba zakończyła się otruciem samego Stalina… (patrz: książka ame­rykańskiego krewnego Lazara Kaganowicza, Stuarta Kahana „Wilk Kremla”. Stuart Kahan „The Wolf of the Kremlin”’ 1987). W mowie Rąbinowicza w krótkiej formie jest podany program ju­daizmu zorganizowanego na etapie połowy dwudziestego stulecia. Podczas konferencji, na której Rąbinowicz wystąpił ze swoją mową, z sali zadano mu pytanie: „Rabinie Rabinowiczu, a co na te­mat innych religii po trzeciej wojnie światowej?” Rabinowicz: „Innych religii nie będzie. Wszak istnienie klasy du­chownych nie tylko byłoby stałym zagrożeniem dla nas, ale i samo pojęcie życia po śmierci będzie dawać siłę niejednomyślnym ele­mentom w wielu krajach i będzie dawać im siłę do sprzeciwiania się nam. Ale my zachowamy religię oraz obyczaje judaizmu, jako zna­mienną cechę naszej kasty panującej”.

Zachowamy w czystości święte Prawosławie

Jeśli „innych religii nie będzie”, poza judaizmem, to znaczy, że zadanie polega na tym, iż trzeba je podporządkować i następnie zniszczyć jako największą przeszkodę na drodze ustanowienia króle­stwa Antychrysta. A jak można podporządkować religię? Poprzez zmuszenie jej do uniżenia się przed judaizmem, publiczne zgodne obcowanie z nim, schlebianie mu, uczestniczenie w jego strukturach, uznawanie go za wysoki autorytet i nawet uznawanie go jako równe­go sobie. Czy to nie od tego zaczyna się droga podporządkowania? I to wszystko ze strachu, że ktoś może oskarżyć o antysemityzm. Ale ci, którzy obecnie są duchowymi przywódcami współczesnego juda­izmu, są Chazarami, nie mającymi nic wspólnego z żydami-Semitami i wykorzystującymi obcą narodowość w celu osiągnięcia swoich celów. Zapominamy, że współczesna walka duchowa to nie wojna przeciw „ciału i krwi”, lecz przeciw „podniebnym duchom gniewu”. I jeśli przestajemy demaskować owe duchy i schlebiamy im, to znaczy, traktujemy jako sprawę zasadniczej wagi stanowisko „ciała i krwi”, zapominając o walce duchowej. Jeśli w dzisiejszej Rosji współczesny judaizm na równi z Prawo­sławiem jest uznawany za tradycyjną religię, to w ludziach prawo­sławnych rodzi się słuszny ciąg rozważań: „Znaczy, że ich Bóg to i nasz Bóg? Znaczy, że nie ma różnicy. Znaczy, że mamy jednego Boga? Jeśli Bóg ten sam, znaczy, że Prawosławie i Judaizm to jedno i to samo. Jeżeli po stronie przedstawicieli judaizmu są pieniądze i władza, znaczy, że to taka religia, która im pozwala je zapewnić. A jeśli pieniądze i władza są uznane i przyjęte jako wartości wyższe w społeczeństwie, to lepiej być w Judaizmie niż w Prawosławiu, skoro to intratne. Wszak Bóg jeden i tu i tu?” Uważacie, że takie myśli nie nachodzą ludzi prawosławnych, gdy się ku nim ich naprowadza, bardzo zręcznie i usilnie? Oto pytanie jednego z naszych współczesnych, niejakiego Pawła, skierowane do przeora świątyni Wasyla Błażennego w Wołgodońsku księdza Walerija Koreniewa: „Powiedzcie, jak możemy mieć jedne­go Ojca Niebieskiego my i żydzi-Judejczycy?”. I oto odpowiedź księdza: „Nie możemy mieć jednego Ojca Nie­bieskiego my i Judejczycy, bowiem Zbawiciel powiedział do Judejczyków: „… Gdyby Bóg był waszym Ojcem, to i Mnie byście miło­wali, Ja bowiem od Boga wyszedłem i przychodzę. Nie wyszedłem od siebie, lecz On Mnie posłał. Dlaczego nie rozumiecie mowy mo­jej? Bo nie możecie słuchać mojej nauki. Wy macie diabła za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on za­bójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa”+ (Ewangelia według Św. Jana 8, 42-44). Z pozycji dzisiejszych czasów ojciec Walerij zademonstrował odważne stanowisko prawdziwego bojownika o wiarę prawosławną, można powiedzieć, jest to wyjątek od reguły. I jakże jest to ważne dla zrozumienia tego, co się dzieje. Przecież takie pytanie, jakie za­dał Paweł, wąż kusiciel, nasłany przez Dana i pana jego, cicho podpełznąwszy, podszeptuje wielu ludziom. I wielu z nich nie zwraca się z tym do księdza. W telewizji oraz w innych mediach widzą bądź czytają, że panuje taka jedność, że wszyscy wzajemnie się kochają, że istnieje taka więź, więc oni sami ci ludzie odpowiadają sobie na to pytanie twierdząco. Tak, i jak tu się nie martwić. Globalne żydow­skie centrum on-line Jewish.ru 28.01.2009 opublikowało gratulacje naczelnego rabina Rosji Berła Lazara dla metropolity Smoleńskiego i Kaliningradzkiego Cyryla z okazji wybrania na funkcję Patriarchy Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Oto tekst: „Drogi przyjacielu, bracie! Z całego serca gratuluję Wam wybrania Was na funkcję Patriar­chy Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Uważnie śledziliśmy dyskusje, które poprzedzały te wybory, prace Soboru i same wybory. Ze szcze­rą radością przyjęliśmy, że najwyższe forum RCP przebiegało w at­mosferze tak konstruktywnego dialogu, ze szczególną radością, że jego uczestnicy byli jednomyślni. Mam nadzieję, że wyniki Soboru będą sprzyjać dalszej konsolidacji Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej, wszak jest to zgodne z interesem nie tylko chrześcijan prawosławnych, ale i wszystkich ludzi wierzących w Rosji oraz za jej granicami. Chwała Bogu, że w naszym kraju i na całym świecie rozpowszechnia się zrozumienie tego, na ile ważna jest wiara dla zachowania zdrowszego, bardziej moralnego i w efekcie szczęśliwszego życia. Dynamika rozwoju światowego stawia przed wierzącymi wciąż nowe wyzwania, dyktuje potrzebę stałej pracy dla umocnienia duchowości religijnej, dla rozpowszechnienia jej na coraz szersze kręgi społeczne. W Rosji, gdzie większość ludności historycznie jest przywiązana do prawosławia, roli RCP w duchowym ozdrowieniu społeczeństwa nie można nie docenić. Jestem więc zadowolony, że jed­ność, tak niezbędna dla realizacji tej roli w pełnej mierze, obecnie zosta­ła osiągnięta i RCP zespala się wokół Was. Zrozumiałe, że odejście tak mocno konsolidującej postaci, jaką był Śp. Patriarcha Aleksij, to ogromna strata. Ale wierzę, że Wy potraficie w pełni uzupełnić tę stratę. Wszak wszyscy wiemy, jak wiele uczynili­ście w celu odrodzenia duchowości w Rosji, w celu aktywizacji procesu zjednoczenia prawosławnych cerkwi w naszym kraju oraz za granicą. Zawsze wysoko oceniałem Waszą pracę w Radzie Międzyreligijnej – zawsze była to praca w celu osiągnięcia jednomyślności, dla wzajemnego zrozumienia i pomocy. Jestem przekonany, że pozy­tywny stosunek i mocne więzi między naszymi wspólnotami religijnymi w czasie Waszej służby patriarszej będą rozwijać się dla dobra wierzących, dla dobra Rosji+.

Główny rabin Rosji Beri Lazar”

Mimo woli nasuwa się pytanie – „dla dobra wierzących w kogo?” Z listu tego wynika, że i u nas i u nich istotnie jest ten sam Bóg. I jakąż to zamierzają prowadzić pracę dla umocnienia „religijnej du­chowości i rozpowszechnienia jej na coraz szersze kręgi społeczne”? I jeszcze jedno, jeśli oni dążą do pokazania nam, że jesteśmy z nimi tą samą wspólnotą wierzących, to dlaczego nie uznają naszego Boga, co więcej, występują nawet przeciw wzmiankowaniu o Nim. Żydowskie Globalne Centrum on-line Jewish.ru 20.08.2007 opubli­kowało artykuł „Stanowisko FŻWR w sprawie wprowadzenia do rosyjskich szkół PPK pozostaje niezmienne”+. W publikacji tej szczególnie jest powiedziane, że „w Federacji Żydowskich Wspólnot Rosji (FŻWR) istnieje przekonanie, iż przedmiot „Podstawy Prawo­sławnej Kultury”(„PPK”) do szkół rosyjskich nie zostanie wprowa­dzony”+. To znaczy, że oni nie przyjmą nawet naszej kultury prawo­sławnej, nie mówiąc już o naszej wierze. To znaczy, że nasz Bóg i ich Bóg nie jest ten sam. Oni publicznie odrzucają naszego Boga i jednocześnie dążą do przybliżenia nas do swojego. I jeśli pójdziemy drogą, na którą oni nas nakierowują, to będzie wówczas ta droga odrzucenia naszego Boga, gdyż na niej właśnie oni stoją i ciągną nas ku sobie. To znaczy, że należy mieć dystans do drogi opanowania przez obcą wiarę i wszelkimi siłami trzymać się drogi wiary Chrystu­sowej, drogi, która daje prawdziwą wolność. W Liście do Galatów Apostoł Paweł pisze: „A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz sy­nem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej”+ (List do Gala­tów 4, 7). Co dla nas ważniejsze: zachowanie wiary naszej Prawosławnej w warunkach bezprecedensowej duchowej agresji czy zachowa­nie serdecznych na pokaz, tolerancyjnych stosunków ze współ­czesnym judaizmem, przepełnionym duchem pokolenia Dana? I wciąż trwać w milczeniu? Milczenie kapłanów w tym przypadku to wielka klęska. To taki sam przypadek, jak „milczeniem sprzedać Boga”. Apostoł Paweł powiedział: „…Cóż bowiem ma wspólnego spra­wiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? Co wreszcie łączy świątynię Boga z boż­kami?…”+ (Drugi List do Koryntian 6,14 – 16). Święty Jan Złotousty w Dyspucie na temat Drugiego Listu do Ko­ryntian, objaśniając te słowa, pisze: „Popatrz, jakich prostych i jed­nocześnie trafnych słów używa (Apostoł) w celu odwrócenia (Ko­ryntian od jarzma niewiernych). Nie powiedział: »jakież obcowanie może mieć bogobojność z niezgodnością z prawem (πiapavo^iia)«, lecz o wiele mocniej – »z bezprawiem« (avo|xia). Podobnie nie po­wiedział: »jakież obcowanie mogą mieć będący w świetle z przeby­wającymi w ciemności«, lecz przeciwstawia same rzeczy, przeciwne wobec siebie i odpychające się nawzajem, tzn. światło i ciemność. Nie powiedział też: »jaka zgoda pomiędzy wyznawcą Chrystusa i dziećmi diabła«, ale – co o wiele bardziej ujawnia przeciwstawność -pomiędzy Chrystusem a Beliarem – żydowskim imieniem na­zwawszy tego odszczepieńca… »Jaka wspólność świątyni Bożej z bożkami? Bowiem my jesteśmy świątynią Boga żywego«. Sens tych słów jest taki: »Król wasz nie ma nic wspólnego z diabłem (Ja­ka zgodność pomiędzy Chrystusem i Beliarem?«); nic wspólnego pomiędzy sobą nie mają też ich czyny (»Co wspólnego ze sobą mają światło i ciemność?«). Dlatego też nie winniście mieć żadnego ob­cowania z nim (diabłem?)… Mówiąc dalej, »Jaka wspólność świątyni Bożej z bożkami?« i dodawszy: »Bowiem my jesteśmy świątynią Boga żywego«, (Apostoł) uznał za potrzebne i przytoczenie świadec­twa tego, chcąc pokazać, że te słowa to nie schlebianie… Jakież on przytacza świadectwo? »Umieszczę wśród was mój przybytek« – to znaczy »wprowadzę się w świątynie i będę chodził wśród was«, oka­zując w ten sposób wielką przychylność – »i będę waszym Bogiem, a wy będziecie moim ludem«”+ (Księga Kapłańska 26,12)… „Po cóż powiada – nosząc w sobie Boga, biegniesz do bożków, a nie do Boga, który nie ma z nimi nic wspólnego? Czy taki postępek nie wymaga jakiegoś przebaczenia? Zastanów się, kto w tobie mieszka i kto karmi się z tobą”+. „Przeto wyjdźcie spośród nich i odłączcie się od nich, mówi Pan, i nie tykajcie tego, co nieczyste; a Ja was przyjmę”+ (Drugi List do Koryntian 6, 17). Nie powiedział: „nie twórzcie nieczystości”; ale, żądając od nich dużej staranności, powiedział: „nawet nie dotykajcie ich i nie zbliżajcie się… Spójrz, oto i nagroda za to odłączenie się od niegodziwych i zjednanie się z Bogiem”. I posłuchajcie jeszcze dalej: „I będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami – mówi Pan wszechmogący”+ (Drugi List do Koryntian 6,18). Na stronie internetowej księdza prawosławnego Walerija Koreniewa napisana jest godna uwagi dewiza: „Świątynia Boga to nie­biańska wysepka na grzesznej ziemi”+. Można by mieć życzenie, by takich wysepek było w Rosji jak najwięcej. Wtedy dla nas żaden złoczyńca Dan nie będzie straszny. W Objawieniu Św. Jana jest powiedziane: „Znam twój ucisk i ubóstwo – ale ty jesteś bogaty – i [znam] obelgę wyrządzoną przez tych, co samych siebie zowią żydami, a nie są nimi, lecz synagogą szatana”+ (Apokalipsa Św. Jana 2, 9). W przekładzie tekstu z greckiego (The Greek New Testament 4th re­vision edition Stuttgart, 1994. 4-e uzupełnione wydanie Zjednoczonych Wspólnot Biblijnych, Stuttgart, 1994) brzmi to tak: „Znam twoją boleść iubóstwo (lecz ty jesteś bogaty) i bluźnierstwo od tych, co sami się zwą Żydami, ale oni nie są takimi, a synagogą szatana”+. Może ktoś zaprotestować, że po rewolucji nasz Kościół Prawosław­ny poszedł na pewien kompromis z bezbożną władzą, żeby się uchronić. Tak to wygląda, ale przecież wtedy Jego hierarchowie nie musieli przed kamerami przejawiać przyjacielskiego stosunku do rabinów, podburza­jąc laików, wzbudzając w nich wątpliwości. Jednemu z naszych księży przed kamerami zadano pytanie na temat „Szulchan Aruch”, na które ten odpowiedział, że wszystkie religie nawołują do miłości. Jednakże skoro wszędzie panuje miłość, to po co istnieje podział na religie, po co takie komplikacje, wówczas można przyjąć jedną religię uniwersalną, jak mówił rabin Rabinowicz. I jeśli „Szulchan Aruch” jest miłością to niechaj będzie tenże „Szulchan Aruch”. Co za różnica. I  jeśli takie wypowiedzi w duchu Rabinowicza rozbrzmiewają wo­kół, to naprasza się wniosek, że duchowym liderem dla nas jest wła­śnie on. Otóż, w ogóle tak dobrze żyje się „letnim”, mają bowiem: i spokój, i przytulność, i przywileje. Ale w tym „letnim” życiu pod przywództwem Rabinowicza nie ma miejsca dla Chrystusa i dla Jego wysiłku walki o wiarę i prawdę, na Jego cierpienia na tej drodze. Podkreślam to nie w ramach osądzania, lecz dyskusji. Być może po to zezwolono na powszechną działalność Kościoła Prawosławnego w Rosji w okresie najsilniejszego wpływu przedsta­wicieli pokolenia Dana na struktury władzy Rosji, żeby potem pu­blicznie pokazać, że ich i nasza wiara to jest to samo, że i my i oni mamy jednego Boga.