X. Trzeciak: UBÓJ RYTUALNY – cz.8

Cz. VIII.

UBÓJ RYTUALNY A UCZUCIA OGÓLNOLUDZKIE.

Jeśli się jednak zważy, ile nadzwyczaj tkli­wych uczuć macierzyńskich jest u zwierząt albo uczuć przyjaźni i wdzięczności, któremi zawsty­dzają zbyt często człowieka, to się musi przyjąć u nich nie mniejszą wrażliwość niż u ludzi i na ból czy cierpienia fizyczne. A tymczasem człowiek w swoich egoistycznych wyrachowaniach nie zważa wcale na to. Co więcej jeszcze urąga Bogu, dowodząc, że te wszystkie wyrafinowane i barbarzyńskie tortury, ja­kie zadaje zwierzętom przy uboju rytualnym, są po­dyktowane przepisami religijnymi. Biblja jednak wskazuje człowiekowi na humanitarne obchodzenie się ze zwierzętami, których człowiek ma być panem, a nie tyranem, bo przecież bezpośrednio po nich został ten Człowiek stworzony tak samo jak i one z mułu ziemi. Otrzymał ten człowiek tchnienie Bo­że, czyli ducha od Boga nie na to, by się poniżał i stawał się okrutnikiem albo gorszym od zwierząt, bo żadne przecież zwierzę nie męczy tak długo swo­jej ofiary, nie pastwi się tak nad nią, jak człowiek pastwi się nad zwierzęciem przy uboju rytualnym. Bóg dał człowiekowi swe tchnienie, czyli swego du­cha na to, by się uszlachetniał, by duchem i dobro­cią do Boga się zbliżał, bo jak to pięknie o ciele i duszy człowieka wypowiedział Salustiusz „alterum nobis cum beluis, alterum cum diis commune est“ — jedno t. j. ciało mamy wspólne ze zwierzę­tami, drugie zaś, t. j. duszę wspólną z bóstwem.